UMUDU YAŞAT
Kanser tanısı konulmaya görsün hastaya
Yok olur hayaller, umutlar, kararır dünya
Ruhunun derinliklerinde artık onu arama
Sararır yaşam sevinci, nafile, onu sorma
Süzülürken gözünden umutsuz damlalar
Çaresiz bakışlarından hekimler ne anlar?
Düşmüştür hayalleri karanlık bir çukura
Dipsiz bu bataklıktan onu kim çıkara?
Vardı elbet seven dostları, akrabaları
Zor günler içindi işgüzar yakınları
Alındı karar, olacaklardı hep destek
Güçtü ama hep destek, olası bazen köstek!
Hemen araştırdılar, buldular internetten
Çok meşhurdu hekim, onkolog sosyetesinden
Yıllarca kalmıştı Amerika’da, Avrupa’da
Artık ölmeyecekti hastaları bu dünyada
İçeri girerken hasta muayene için
Arkadan el etti yakını: “Söyleme!”_Niçin?
Çünkü çok seviyorlardı hastalarını
Bilmesin istiyorlardı meçhul yarınlarını
Hiç gelmedi göz göze hastayla hekim
Ayrıntılı okundu patoloji raporu her daim
Çok sıkı izlerdi bilimi, her gelişimi
Görmezden geldi hastadaki değişimi
Dokunacak mıydı yüreğine şifalı eller?
Nerde(!)hemen yazılacaktı pahalı reçeteler…
Hangi “…tinib?” hangi “…mab?” yazılacaktı kafadan
Zira onkolog yeni dönmüştü Asko’dan!..